از انتخابات چه می خواهیم؟
در بسیاری از کشورهای دنیا انتخابات برگزار می‌شود و دولت‌ها و مجلس‌ها تغییر می‌کنند و قدرت از حزبی به حزب دیگر و از جناحی به جناح دیگر منتقل می‌شود. و تقریبا در همه این کشورها هم‌چنان مشکل هست و کاندیداها همیشه وعده بهبود اوضاع می‌دهند و با این وعده‌ها پیروز مبارزه انتخاباتی می‌شوند. راستی این بازی رأی و رأی‌گیری چه زمانی تمام خواهد شد؟ به تعبیر بهتر کی مشکلات حل می‌شوند تا نیازی به این همه دردسر نباشد؟
تصور من آن است که هیچ انتخابات و هیچ مجلس و رئیس جمهوری نمی‌تواند مشکلات ما را حل کند. نه تنها انتخابات بلکه تغییر حکومت هم تأثیری در حل یکباره مشکلات ندارد. کمتر از 40 سال پیش مردم ایران در حرکتی تاریخی نظام جمهوری اسلامی را جایگزین نظام سلطنتی کردند بدان امید که دیگر فقر، فساد، تبعیض، عقب‌ماندگی و .... نباشد ولی هم‌چنان این مشکلات هستند، هر چند کمتر شده‌اند.
هدف من از مشارکت در امر انتخابات، در گام نخست تثبیت خود انتخابات است. در واقع در یک دموکراسی نوپا مثل کشور ما هر بار شرکت در رأی‌گیری به معنای استوارتر کردن پایه‌های همین حق است، حق رأی دادن! حتی اگر در مبارزه انتخاباتی بازنده شویم، باز هم همه ما در تثبیت موقعیت صندوق رأی سهم داشته‌ایم.
انتظار دیگر من، کاهش مشکلات است نه حل مشکلات. هر دولت و هر مجلس جدید اگر درست انتخاب شوند و به وظایف خود عمل کنند، ما چند گام به زندگی بهتر نزدیک خواهیم شد. بنابر این اگر کسی وعده داد که ایران را گلستان می‌کنم یا همه مشکلات را حل می‌کنم من به توانایی و حتی صداقت او شک می‌کنم. من به کسی رای می‌دهم که نخست اوضاع را خراب‌تر نکند و با برنامه‌هایش ما را گامی به جلو ببرد.
کسانی که از دولت و مجلس انتظارات فراوان و گسترده دارند، مدتی بعد از انتخابات سرخورده شده و از مشارکت خود پشیمان می‌شوند و احتمالا در دوره بعد با این جمله که «اون دفعه رای دادیم چی شد؟ » در انتخابات شرکت نمی‌کنند. انتظار نابجا ضد مشارکت است. بنا نیست با یک یا چندبار رأی دادن ایران بهشت شود. چنان که آمریکا و فرانسه و دیگر کشورها با چند صد سال سابقه دموکراسی هنوز بهشت نشده‌اند.